Het heeft lang geduurd, meer dan zestig jaar om precies te zijn. Nu ik kleinkinderen heb in de leeftijd die ik had toen ik een jaar moest kuren in Sanatorium Zonnegloren besef ik pas goed welke impact dat heeft gehad. Niet alleen op mij, maar ook op mijn ouders en waarschijnlijk ook op mijn broers. Toen ik zelf kinderen had in die leeftijd was ik te druk om erover na te denken, maar nu komt het pas echt binnen.
Ik was zeven jaar oud en werd ziek. Eerst werd ik opgenomen in het ziekenhuis in Alkmaar. Het duurde even voor de diagnose kwam: tuberculose. Het was eind 1963 en met Sinterklaas lag ik nog steeds in het ziekenhuis. Hoewel ik niet de besmettelijke versie van tuberculose (open tuberculose) had liepen Sint en Piet toch gewoon door en kwamen niet bij mij kijken. Ik lag alleen in een kamertje en zag hen door de ramen, ze keken niet eens naar binnen. Dat was voor mij een verdrietig moment.
Een week later werd ik overgeplaatst naar Sanatorium Zonnegloren om daar te kuren en te herstellen. Mijn ouders hadden zelf geen auto, maar er werd nog een meisje uit ons dorp opgenomen in Zonnegloren. Haar ouders brachten ons erheen.
In de meisjeszaal stond een kerstboom en die eerste dag kreeg ik een bruine boterham met chocoladehagel voor de lunch. Ik kan me nog herinneren hoe heerlijk die smaakte.
Uiteraard moesten mijn ouders weer terug naar huis, naar mijn twee broertjes. En ik bleef achter, met alleen vreemden om mij heen.
Een kind past zich snel aan, dat was wel duidelijk. De verpleegsters waren heel aardig en zorgden goed voor ons.
Regelmatig moest ik voor onderzoek, nuchter. Dan werd er een rubberen slag in mijn keel gedaan en werd sputum afgezogen voor onderzoek. Ook bloedonderzoek hoorde erbij. En natuurlijk medicatie. De Streptomycine (antibiotica) werd in mijn bovenbenen gespoten. Het heeft heel lang geduurd tot al die plekjes waren weggetrokken. Toen was nog niet bekend dat Streptomycine gehoorbeschadiging kon geven, wat mij dus overkwam. Ik heb geluk gehad want jaren later had ik contact met andere gebruikers die volledig doof zijn geworden. Het middel is in Nederland niet meer in de handel.
Daarnaast moest ik een heel vies drankje slikken dat ook vervelende vlekken achterliet op kleding wanneer je iets knoeide. Het werd Pas genoemd (para-amino-salicylzuur) en ik kreeg het in een rvs-bekertje.
Af en toe werden röntgenfoto’s gemaakt om te beoordelen of de behandeling hielp. Al die onderzoeken onderging ik alleen, zonder aanwezige familie.
Naast al die medische zaken waren er de gebruikelijke dagelijkse dingen, zoals school. We kregen les in bed, waarbij onze bedden zoveel mogelijk buiten werden neergezet. De goede boslucht was bevorderlijk voor onze genezing.
Wanneer onze bedden werden verschoond mochten we in een hal spelen. Dan waren we met een grote groep jongens en meisjes. We vermaakten ons soms met kwik dat, vooral de jongens, hadden verzameld in een doosje wanneer er een thermometer was gevallen. Het was grappig om te zien dat die stukjes samenklonterden tot een groter geheel.
Toen kon dat nog. Tegenwoordig zijn er geen kwikthermometers meer en staat kwik bekend als een gevaarlijke stof.
’s Nachts bleven de ramen van onze zaal open. Ook bij regen of onweer. Ik lag bij het raam en was in het begin bang wanneer het onweerde, tot ik een boek over Heidi las. Daarin stond een mooi verhaal: bij iedere lichtflits zie je heel even een klein stukje van de hemel. Dat verhaal heeft mij geholpen om niet meer bang te zijn.
Toen de maanden vorderden en ik mijn achtste verjaardag in het sanatorium had gevierd, mocht ik af en toe naar de kerk in het complex en ook wandelen in de bossen met een van de verpleegkundigen.
Mijn ouders kwamen regelmatig op bezoek, altijd apart omdat er iemand bij mijn broertjes moest blijven. Dat was voor hen een hele onderneming vanuit Sint Pancras en ze waren de hele dag van huis om een paar uur bij mij te zijn. Een paar keer mochten mijn broertjes meekomen. Een oom van mijn vader die in Soest woonde, bezocht mij ook wel eens.
Ik kreeg heel veel post, veel mooie ansichtkaarten, omdat mijn naam in de Donald Duck had gestaan. En soms kreeg ik een pakje. Ik heb zelfs een keer een pop gekregen van iemand die ik helemaal niet kende.
September 1964 werd ik genezen verklaard en mocht ik naar huis. Daar moest ik weer wennen aan het normale leven. Het leven in huis met mijn ouders en broertjes, lopend naar school, spelen met andere kinderen, fietsen, het kijken naar de televisie. Het was een heel ander leven dan in het sanatorium.
In het begin moest ik iedere dag extra vitamine slikken (AD) en regelmatig voor controle naar het consultatiebureau. Dat werd in de loop der tijd allemaal afgebouwd.
Doordat ik nu zie hoe mijn kleinkinderen leven en zich ontwikkelen en welke steun zij dagelijks krijgen van hun ouders bij de dingen die ze doen, komen de herinneringen weer boven. Ik heb veel gemist in het jaar dat ik weg was en ik merk nu pas welke invloed het heeft gehad op mijn leven en op mijn ontwikkeling. Ik ben blij dat zij dit niet meemaken en gelukkig thuis kunnen wonen.
